... werd/wordt onderhouden door Pascal Kersic en Danielle Pijpers.
Lees verderwoensdag 26 november 2008
vrijdag 1 augustus 2008
Commercial tunes - deel 4
Tonight...doet Barcadi het met Vanity 6. Toch?
De commercial draait al een tijdje. De zwoele nachtclub vol dansende mensen. De barman met de beminnelijke lach. En het bijna hypnotiserende ritme.
De Mojito song van Bacardi wordt het genoemd, maar de muziek doet wel heel erg denken aan een zo opzwepend deuntje uit 1982.
In dat jaar kwam Vanity 6 op nummer 1 in de VS met hun Nasty Girl. "Tonight, don't you want to come with me. Do you think I'm a nasty girl?", zongen de drie Prince-protegees en zorgden daarmee voor een hete dancehit. De band The Time verzorgde de muzikale ondersteuning.
Helaas is het nummer vrijwel niet terug te vinden op het internet. Wij vonden het sowieso niet op youtube.com. Prince zorgt er namelijk hoogstpersoonlijk voor dat zijn audio en video geen plek krijgen in de digitale wereld. Dit stricte internetbeleid resulteerde al in een juridische strijd met zijn fansites (waaronder het in Nederland opgerichte Housequake.com).
Gelukkig kun je toch nog ergens Nasty Girl beluisteren en vergelijken met de Mojito song van Bacardi.
Kijk even de clip af en dan met name het moment waarop de voice over zegt: "Tonight...do the Mojito". Net daarvoor en daarna hoor je ook de melodie terug.
In 2004 had Inaya Day (haar vocalen hoor je ook op Horny van Mousse T) met de Vanity 6 song overigens nog een fikse hit in Australië en Groot-Brittannië. Helaas is in haar versie de typerende groove vervangen door een standaard discohousebeat.
Ga terug naar de Homepage
woensdag 5 maart 2008
You're a slave to money, then you die
Op 13 februari j.l. maakte Jan Smeets de programmering voor Pinkpop 2008 bekend. Grote verrassing: The Verve, de britpop band die in 1997 wereldwijd furore maakte met het veelgeprezen album Urban Hymns .
Met het uitbrengen van dit album was The Verve eind jaren negentig even één van de grootste bands ter wereld, maar tegelijkertijd ook betrokken bij één van de meest dramatische plagiaatkwesties allertijden.
Andrew Oldham
Producer, manager en schrijver Andrew Oldham, werd begin jaren zestig manager van het beginnende bandje The Rolling Stones. Oldham bracht de carrière van The Stones zowel financieel als publiekelijk in een stroomversnelling. Hij leerde ze onder andere hun eigen nummers te schrijven en bedacht het bad-boy image als tegenpool van The Beatles.
Naast zijn werk voor The Rolling Stones ontwikkelde Oldham ook zijn eigen muzikale kwaliteiten. Zo coverder hij met Andrew Oldham Orchestra nummers van The Stones en de legendarische producer Phil Spector.
Zijn succes groeide explosief met de carrière van The Stones. Geïnspireerd door de flamboyante stijl van producer Phil Spector gedroeg hij zich steeds meer buitensporig met veel make-up, zonnebrillen en vooral heel veel drugsgebruik.
Dat drugsgebruik leidde uiteindelijk tot de breuk met The Rolling Stones. Oldham zorgde ervoor dat de teruggetrokken Mick Jagger zich meer op de voorgrond opstelde ten koste van bandlid Brian Jones. Jagger werd zo het boegbeeld. Maar eenmaal aan de top had hij genoeg van het drugsggebruik van Oldham en zijn wispelturige gedrag. Oldham verliet The Stones in 1965 en Allen Klein maakte handig van de situatie gebruik en werd de volgende manager.
Allen Klein
Platenbaas en zakenman Allen Klein was in de jaren zestig een beruchte manager van artiesten zoals Bobby Darin en Sam Cooke en gevreesd om zijn slinkse manier van het verwerven van muziekrechten. Het was Klein die de muziekwereld veranderde door als eerste manager zich te bemoeien met de onderhandelingen tussen de artiest en de platenmaatschappij. Een rol die hij in 1963 als manager van Sam Cooke bedacht.
Mick Jagger was zodanig onder de indruk van de kwaliteiten van Oldham dat hij hem introduceerde aan Paul McCartney. Jaren later werd Klein de manager van The Beatles.
Zijn carrière bij The Rolling Stones duurde niet lang. Eind jaren zestig begon Jagger toch te twijfelen aan de oprechtheid van Klein. Jagger en Richards regelden in de tussentijd steeds meer hun eigen zaken en gingen produceren onder de naam The Glimmer Twins. Klein was niet meer nodig waarop de eigenzinnige manager een rechtszaak aanspande. Om zo snel mogelijk van hem af te zijn, gaven the Stones hem de rechten van alle nummers voor 1971. Klein accepteerde het aanbod en belegde de rechten in zijn bedrijf ABKCO .
Dankzij Klein's sluwe zakeninstict bezit ABCKO tegenwoordig een grote hoeveelheid rechten van artiesten zoals Sam Cooke, The Rolling Stones, The Animals, Herman's Hermits, Marianne Faithfull, The Kinks, Chubby Checker The Righteous Brothers en The Ronettes. ABCKO staat erom bekend een agressief beleid te voeren rondom het beheer van zijn rechten. Iets waar The Verve ook snel achter kwam.
The Verve
The Verve (originele naam Verve) werd in 1989 opgericht door Richard Ashcroft, Nick McCabe, Simon Jones en Peter Salisbury. Bassist Simon Tong sloot zich in een later stadium aan. Met hun psychedelische muziek kreeg de band al snel naam en in 1992 verscheen het eerste album 'Verve EP'. Op 29 september 1997 werd het succesvolle album Urban Hymns uitgebracht.
De eerste single van dat album was Bittersweet Symphony waarmee ze hun hoogste notering in de Amerikaanse hitparade behaalden. Het nummer, geschreven door Richard Ashcroft, bevat een sample van The Last Time, van een opname van het Andrew Oldham Orchestra dat de gelijknamige single van The Rolling Stones uit 1965 coverde.
Oorspronkelijk had The Verve toestemming gekregen om een klein gedeelte van de sample te gebruiken. Toen het nummer wereldwijd een succes werd, protesteerde Allen Klein toch. Klein was van mening dat The Verve een te lange sample gebruikte. Oordeel zelf in onderstaande video.
The Verve verloor de rechtszaak en was in de veronderstelling dat ze de helft van de royalties moesten afgedragen. Dat liep anders. Aangezien de single en het album al in de winkels lagen en massaal verkocht werden, zag Klein zijn kans en eiste of 100% van de royalties van Bittersweet Symphony of alle cd's uit de handel. The Verve koos voor het eerste en moest alle rechten van het nummer afstaan. Sindsdien zijn Keith Richards en Mick Jagger de componist van Bittersweet Symphony.
The Verve hield financieel helemaal niets aan het nummer over. Maar daarmee was de ellende nog niet voorbij.
Grammy Awards
In 1998 werd Bittersweet Symphony genomineerd voor een Grammy Award in de categorie beste nummer van het jaar. Aangezien ze de rechtszaak hadden verloren werd niet The Verve genomineerd maar het duo Keith Richards en Mick Jagger.
Andrew Oldham
Andrew Oldham zat in de tussentijd ook niet stil en zag hoe Allen Klein geld verdiende aan The Verve. Aangezien Bittersweet Symphony een sample gebruikte van zijn Andrew Oldham Orchestra, spande ook hij een rechtszaak aan en The Verve verloor wederom...
Reclame, Reclame
In de tijd dat Bittersweet Symphony een hit werd, wilde sportgigant Nike het nummer voor een reclame campagne gebruiken. Ashcroft, wars van reclame, weigerde het aanbod. Maar toen eenmaal de rechten van eigenaar wisselde probeerde Nike het weer. Klein zag de inhoud van zijn bankrekening stijgen en stemde toe. Zodoende begeleidde het nummer de “I can” Nike commercial, tot grote frustratie van The Verve. Niet alleen hadden ze geen zeggenschap meer over hun eigen nummer maar verdienden ze er wederom helemaal niets aan.
Ook automerk Vauxhall toonde interesse en Klein was wederom hulpvaardig om het nummer te verkopen met een tweede reclamecampagne tot gevolg. Dit leidde er toe dat Ashcroft op het podium aan zijn publiek verkondigde vooral geen Vauxhall te kopen omdat het k.t auto's waren.
Oorsprong
Het meest trieste aan dit verhaal is echter dat Jagger en Richards ook niet de oorspronkelijke bedenkers van The Last Time zijn. Hun versie is geïnspireerd op de gospel This may be the last time van The Staples Singers uit 1954. Een duet van vader Pops Staples en dochter Mavis. The Staples Singers hebben hiervoor nooit royalties ontvangen en daar is een reden voor. De oorspronkelijke versie van dit lied is een zogenaamde 'traditional' wat betekent dat niemand de rechten erover heeft. Het staat buiten kijf dat de Stones zich hebben laten inspireren door de versie van The Staples Singers, maar geen rechten is geen geld.
In 1998 besloot The Verve mede door het vele drugsgebruik, ruzies en de plagiaatkwestie uit elkaar te gaan. Negen jaar later, op 26 juni 2007, werd bekend gemaakt dat ze weer bij elkaar kwamen. Er volgde een korte Engelse tour die binnen 20 minuten uitverkocht was. Eind 2008 verschijnt de nieuwe cd en op zaterdag 31 mei staan ze op Pinkpop.
Bron: Wikipedia, Songfacts.
Ga terug naar de Homepage
woensdag 13 februari 2008
Commercial tunes - deel 3
Sun & The Ventures
Zo op het eerste gezicht een leuke naam voor een band. Voor de helft waar. Sun is het product en The Ventures de band. Op zoek naar de muziek bij de reclame van Sun kwam ik deze band vaak tegen.
Het begon allemaal met de welbekende 'Sun' man in witte jas die de bloemen in het toilet stalt om de vaas vrij te maken voor de vaatwasser. Dit alles onder begeleiding van een erg bekend deuntje. Maar welk?
11 minuten
Natuurlijk! De theme song van een van de langstlopende politie series ooit: Hawaii Five-O. Deze Amerikaanse serie werd van 1968 tot 1980 uitgezonden en het openingsnummer werd geschreven door Morton Stevens (1929-1991). Saillant detail daarbij is dat Stevens slechts 11 minuten nodig had om dit nummer te schrijven. Althans zo gaat het verhaal.
Malachi Crunch, wie?
In 1969, een jaar na de succesvolle start van Hawaii Five-O, bewerken The Ventures de originele versie met het volgende resultaat:
Het nummer wat je in de reclame hoort, is een herbewerking van de versie van The Ventures. Hoewel... Er zijn bronnen op internet die beweren dat het afkomstig is van Malachi Crunch, maar vreemd genoeg is deze band of artiest niet te traceren en de consumentenservice van Sun weigert antwoord te geven op mijn vraag van wie de gebruikte versie is.
Doorbraak
The Ventures, een instrumentale band (ontstaan uit de rock band Impacts), werd in 1955 in Seattle opgericht door de gitaristen Bob Bogle en Don Wilson. In 1960 braken ze door met Walk don't run. The Ventures maakten een pop-versie van een jazzy nummer van Chet Atkins uit 1957 die op zijn beurt het origineel van Johnny Smith uit 1954 coverde. De versie van The Ventures werd langzaamaan bekend toen een bevriende DJ de muziek steevast gebruikte als intro voor het lokale nieuwsbericht. Het leverde een tweede plaats in de Amerikaanse hitparade en een platencontract op.
Thema's
In de jaren zestig stonden welgeteld 14 instrumentale singles van The Ventures in de Billboard Top-100 en brachten zij meer dan 250 verschillende albums uit. Het grootste succes behaalden ze met de thema gerelateerde albums. Zo bevatte het album The Colorful Ventures nummers gebaseerd op kleuren zoals Yellow bird en Blue Moon. Het album The Ventures Play Telstar and the Lonely Bull had populaire instrumentale covers en Play Guitar With The Ventures was een cursus guitaar spelen voor would-be rocksterren. Door de jaren heen inspireerden The Ventures verschillende gitaarbands waaronder de bekendste surfband uit de geschiedenis: the Beach Boys.
Muziektrends
In 1964 brachten The Ventures een nieuwe versie van Walk don't run uit gebaseerd op de toenertijd populaire surf-muziek waarmee ze voor de tweede keer een grote hit behaalden. Dat smaakte naar meer en zo verschenen er in 1968, 1977, 1986 en 2000 wederom nieuwe versies waarbij slim werd ingespeeld op de muziektrends van toen. In 1977 was het bijvoorbeeld disco en in 1986 werd het Heavy Metal.
Sun
Nog even terug naar de Sun reclame. Het bleef niet bij Hawaii Five-O. Voor een andere reclame voor Sun tablets gebruikten ze Walk don't run, het nummer waarmee het voor The Ventures allemaal begon.
Tegenwoordig zijn The Ventures nog steeds actief, alhoewel de bezetting enigzins veranderd is. Dat ze een belangrijke bijdrage aan de muziek hebben geleverd blijkt wel uit het feit dat ze op 10 maart 2008 worden bijgezet in de Rock and Roll Hall of Fame.
Bron: Wikipedia, SecondHandsSongs.
Ga terug naar de Homepage
woensdag 30 januari 2008
Don’t judge a song by its cover (deel 5)
Op 11 februari aanstaande beleeft de documentaire van Hans Heijnen over de Nederlandse volkszanger Johnny Hoes haar première in het Amsterdamse Paradiso. Dat is krap een week nadat het Zuiden van het land ontwaakt is uit haar carnavalsroes. Overeenkomst tussen carnaval en de Zuid-Hollandse Hoes? Och, was ik maar...
Boermans
Oftewel, Och waas ik maar beej mooder thoès gebleve. Juist, een liedje uit Limburg, geschreven door Venlonaar Frans Boermans. In 1961 bracht Hoes zijn versie uit waarmee het lied één van de best verkochte Nederlandstalige singles aller tijden werd. De gemiddelde Nederlander denkt bij het overbekende lied dan ook eerder aan Hoes dan aan Boermans.
Gevoelig
Maar zeker in Limburg is Boermans niet weg te denken uit haar muziektraditie, met name die van thuisstad Venlo. Van Boermans' hand verschenen meer nummers die iedere Limburger letterlijk meezingt. En niet alleen met carnaval. Want hoewel de carnaval alle Limburgse liedjesschrijvers aanzet tot noest schrijf- en componeerwerk, met het Limburgs Vastelaovesleedjes Konkoer als hoogtepunt, wordt deze muziek ook op andere tijden bezongen en bespeeld. Carnavalskrakers zijn de Limburgse liedjes natuurlijk, maar daarnaast ook vaak gevoelige en geliefde muziek waarop niet alleen maar gehost wordt. Zo is de ballad Veur altièd eine Venlonaer (1995), mede geschreven door pianist Glenn Corneille, één van de mooiste en meest geliefde nummers uit de Limburgse muziekgeschiedenis (helaas, we hebben geen geluidsfragment van dit nummer gevonden).
Dialect
De Limburgers zullen ongetwijfeld Och, was ik maar in het dialect blijven zingen. Buiten dat is het de verdienste van Hoes dat hij dit nummer in Nederland wereldberoemd heeft gemaakt.
Ga terug naar de Homepage
woensdag 23 januari 2008
Slavenkoor
Op 2 februari breekt het carnavalseizoen weer aan. Wie wel eens in Limburg carnaval heeft gevierd (of heeft staan juichen bij schaats- of voetbalwedstrijden) zal vast en zeker met een biertje in de hand op de alternatieve versie van het Slavenkoor staan springen. Dweilorkest, blaaskapel, spjasskapel, zaate hermeniekes, hoe je het ook wilt noemen, ze hebben allemaal deze kraker uit 1842 in hun repertoire. Opera en carnaval, de overeenkomst is makkelijker dan je denkt.
In 1842 schreef Giuseppe Verdi zijn opera Nabucco dat losjes gebaseerd is op het bijbelverhaal van de joodse ballingschap in Babylonië. De ontstaansgeschiedenis van deze opera was niet vlekkeloos.
Het libretto (tekstboekje) van Nabucco is geschreven door Temistocle Solera en heette oorspronkelijk Nabucodonosor, naar het gelijknamige toneelstuk van Anicet-Bourgeois en Francis Cornu. Het was door Bartolomeo Merelli, de impresario van het La Scala theater in eerste instantie aangeboden aan de componist Otto Nicolai. Deze wilde echter liever aan zijn opera Il Proscritto werken en weigerde. Vervolgens kwam Merelli bij Verdi terecht, maar Verdi had net twee geflopte opera's achter de rug en zag geen heil meer in het schrijven van een opera. Merelli bleef toch aandringen en gaf Verdi het document mee naar huis.
In zijn memoires vertelt Verdi hoe hij eenmaal thuis het manuscript uit woede in zijn kamer gooide. Toen hij keek waar het document was gevallen, zag hij de tekst Va, pensiero, sull’ ali dorate (los vertaald: gedachte, vlieg op gouden vleugels), de openingszin van het latere Slavenkoor. Het trok zijn interesse en hij begon het manuscript te lezen. Het libretto bleef maar door zijn hoofd gaan, Merelli bleef enthousiast aandringen en uiteindelijk ging Verdi overstag.
Eenmaal af begon Merelli gedeeltelijk terug te komen van zijn belofte op een onmiddellijke uitvoering van de opera. Zijn theater had namelijk dat seizoen al drie nieuwe opera's op het programma staan. Verdi hield nu voet bij stuk: ‘Of tijdens het carnavalsseizoen, of helemaal niet’. Uiteindelijk kreeg hij zijn zin en ging Nabucco op 9 maart 1842 in première. Ironisch genoeg zou een van zijn nummers vele jaren later een echt carnavalsnummer worden.
De opera was meteen een groot succes en met name het Slavenkoor werd erg populair bij het Italiaanse publiek:
Dit nummer werd uiteindelijk het meest bekende werk uit Verdi’s meesterwerk. Het is in de vorige eeuw uitgegroeid tot een tweede volkslied van Italië, maar ook buiten Italie kent iedereen de melodie. Maar de melodie werd door de jaren heen ook slachtoffer van zijn eigen succes. Het duikt op in reclameboodschappen, lift- en supermarktmuziek en de Zangeres zonder naam en Nana Moskouri namen het nummer eveneens voor hun rekening. De populariteit van de melodie overtreft de bekendheid van de opera.
De overtreffende trap vond echter bijna 150 jaar later plaats als het Nijmeegse Assekruus het nummer in 1995 omtovert tot een ware carnavalskraker met de titel Slavenkoor carnavalesque:
Helaas is er weinig bekend over Assekruus behalve dat het in 1982 opgericht werd en hun Slavenkoor-versie een zeer bescheiden hitje was in 1995. Sindsdien is het langzaam uitgegroeid tot een bekend nummer voor voetbal-, schaats- en carnaval liefhebbers waarbij het merendeel zich vast niet realiseert dat ze dansen op een opera melodie.
Bron: Wikipedia, Maurice Abravanel, Ruud de Graaf.
Ga terug naar de Homepage
vrijdag 11 januari 2008
Commercial tunes - deel 2
Unox - Handschoen in de sneeuw
Een idyllisch Hollands landschap, ijzige kou, sneeuw en vooral veel verloren handschoenen. Hoe los je dat op? Juist, Unox erwtensoep.
De cover
De reclame wordt ondersteund door de muziek van het duo Tuck & Patti met het nummer Time after time uit 1988. Tuck & Patti zijn Tuck Andress en Patti Cathcart.
Patti wist al vanaf haar zesde dat ze zangeres wilde worden. Haar carriere begon als zovelen in de kerk en op haar tiende dirigeerde ze verschillende koren. Tuck was eveneens vroeg bezig met muziek en begon met swing en klassieke muziek. De komst van the Beatles en Rolling Stones zorgden er echter voor dat hij al snel de overstap maakte naar rock and roll. Het werd zijn eerste passie, maar al snel begon hij zich ook te verdiepen in jazz. Toen Tuck voor de eerste keer Jimmy Hendrix hoorde spelen was hij zodanig overtuigd dat hij dit geluid nooit kon evenaren dat hij besloot zich vanaf dat moment volledig op de jazz te richten.
In 1978 speelde Tuck in een band waarvoor Patti auditie deed. Het klinkte meteen op muzikaal en relationeel gebied. De band heeft het uiteindelijk nooit gehaald maar sindsdien is het duo onafscheidelijk. In 1988 debuteerden ze met het album Tears of Joy met daarop het nummer Time after time. Tuck & Patti genieten vanaf dat moment succes in met name Japan en Europa.
Het origineel
Vijf jaar voor het debuut van Tuck & Patti was er nog een debuutalbum met daarop hetzelfde nummer. Het gaat om Cyndi Laupers album She's so unusual uit 1983. Time after Time is geschreven door Lauper en Rob Hyman.
Begin jaren tachtig bevond Hyman zich in Philadelphia met vrienden Eric Bazillian en Rick Chertoff met wie hij samen de band The Hooters vormde. Om financieel rond te komen ging Chertoff als producer aan de slag bij Columbia records waar hij de taak kreeg het eerste album van de toen nog relatief onbekende Cyndi Lauper te produceren. Lauper had op dat moment reeds eerder buiten Amerika succes gehad met haar band Blue Angel waarmee ze een in Nederland een kleine hit scoorde met het nummer I'm gonna be strong. Het probleem was echter dat Blue Angel niet meer bestond en ze zonder muzikanten zat. Chertoff introduceerde dan ook zijn vrienden van The Hooters en nam haar mee naar een van hun concerten.
Het klikte en Lauper eindigde in de oefenstudio van The Hooters waar ze allerlei demo's opnamen. Ondanks dat men nog verschillende andere muzikanten probeerde, waren het uiteindelijk The Hooters die het hele album voor Lauper inspeelden.
Eenmaal af vond producer Chertoff dat er nog ruimte was voor één extra nummer. Het moest echter snel gebeuren want het afmixen zou binnen afzienbare tijd plaatsvinden in de Record Plant studios in New York.
Na wat vruchteloze pogingen van Lauper en Hyman ontstond het idee toen Lauper tijdens het lezen van de de Amerikaanse TV gids de titel van de science fiction film Time after Time uit 1979 zag. Geïnspireerd door de titel en haar eigen persoonlijke toestand begon ze achter de piano te zingen en spelen. Na een paar sessies was het nummer klaar. In tegenstelling tot alle andere nummers op haar album werd er geen demo gemaakt. Wat je op het uiteindelijke debuutalbum hoort is de eerste opname die ze niet veel later in de studio hebben vastgelegd. Hyman zingt op de achtergrond mee.
Time after time werd in 1984 uitgebracht en was Laupers tweede nummer een hit in Amerika. In 1985 werd het genomineerd voor "Song of the Year" in de Grammy Awards.
Time after Time is sindsdien door tientallen artiesten gecoverd. In 2005 bracht Lauper een nieuwe versie uit, ditmaal accoustisch samen met Sarah McLachlan. Een jaar later coverde de band Quietdrive het nummer wat op zijn beurt weer werd gesampled in Paris Hilton's single Heartbeat.
Wat mij betreft, blijft het origineel echter ongeëvenaard:
Vlak na de release van Laupers debuutalbum brachten the Hooters in 1983 hun onafhankelijke debuutalbum Amore uit wat met meer dan 100.000 verkopen een groot succes werd. Als gevolg van hun belangrijke bijdrage aan het succes van Laupers debuutalbum tekenden ze in 1984 een contract bij Columbia records waarna in Amerika nog grotere successen volgden. In Europa behaalden ze echter slechts een hit met het nummer Satellite uit 1985. In 1995 gingen the Hooters uit elkaar en begonnen ze afzonderlijk te schrijven, produceren en spelen voor artiesten zoals Joan Osborn, Ricky Martin, Rod Stewart en Cyndi Lauper. Sinds 2001 zijn The Hooters weer bij elkaar en afgelopen jaar verscheen het langverwachte nieuwe album Time Stand Still.
Bron: Wikipedia, IMDB, Songfacts.
Ga terug naar de Homepage
vrijdag 4 januari 2008
Hollands Glorie
Ontluisterende berichten over niet-originele muziek in de jaarlijsten van 2007? Of zijn die liedjes juist wel zo mooi, omdat ze het beste samenbrengen van nieuwe en oude melodieën? De Nederlandse artiesten zijn, zoals je al eerder kon lezen, goed in het coveren van Zuid-Europese muziek.
Kaap'ren varen
Maar er zijn ook Nederlandse liedjes die hun oorsprong vinden in de folk van de Lage Landen. Zoals Kaap'ren varen van de Vlaardingse folkrockgroep Fungus uit de jaren 70. Dat klinkt als oudnederlands en dat is het ook.
Top 2000
In 2000 nog goed voor een plaats op 924 in de Radio 2 Top 2000 (niet geheel toevallig nadat de groep heeft besloten weer te gaan optreden na het uitbrengen van de verzamelCD The Fungus Collection) en afgelopen jaar terug te vinden op 1942 met hun Kaap'ren varen.
Gedicht
Fungus is opgericht door Fred Piek, die overigens met Oude Maasweg van de Amazing Stroopwafels een topper op plaats 16 in handen heeft. Kaap'ren Varen is de grote hit van Fungus. De groep werd geïnspireerd door opnamen van Ate Doornbosch, samensteller van het NOS radioprogramma Onder de groene linde. Daarin horen ze het oude lied Allen die willen te kaapren (kapen) varen, gebaseerd op een gedicht Kaperslied van de Vlaamse Emmanuel Hiel (1834-1899). Mmm, dus eigenlijk ook niet echt oer-Hollands.
Melodie
De melodie die je op de site van het Liedgenootschap hoort is van Anton Greefkens. Hij voorzag ruim 200 gedichten van muziek. Maar wat de eerste versie is van een melodie van het kaperslied is ons helaas (nog) niet bekend. De Nederlandse Liederenbank geeft aan dat de oudste versie uit de eerste jaren van de twintigste eeuw stamt. Dat is de versie van Van Duyse.
Volksmuziek
Kaap'ren varen (1974) is een enorm succes. En ook hierbij kun je afvragen of het goed is dat de Nederlandse gedichten- en liederenerfgoed door popmuziek wordt doorgegeven. In de jaren 70 kreeg Fungus namelijk kritiek op hun bewerking. Volgens eigen zeggen heeft Fungus echter nooit gepretendeerd volksmuziek te maken, maar zagen ze zichzelf vooral als een popband. Ach, het oordeel is aan de luisteraar en die van radio 2 vindt vooralsnog dat Fungus gewoon thuishoort in de top 2000.
Reageer als jij meer weet over de afkomst van dit lied/gedicht.
Ga terug naar de Homepage
dinsdag 1 januari 2008
Jaarlijsten (deel 3)
Op de eerste dag van het nieuwe jaar sluiten we onze rubriek met jaarlijsten voor 2007 af. Na twee series over de beste nummers allertijden richten we ons nu op de honderd best verkochte nummers van 2007. Wederom volgen we het gebruikelijke recept: wat gebeurt er als je de originele versies weglaat. Het was een verrassend goed jaar voor de niet originele muziek.
In de Top40 jaarlijst van 2007 zijn 24 van de 100 nummers óf een cover óf geïnspireerd op een ander nummer. Dan tellen we voor het gemak even niet mee dat Tokio Hotel's Monsoon en Shakira's Intuition eigenlijk Engelse vertalingen zijn van de originele versies uit 2005.
Ook de twijfelgevallen laten we buiten schot omdat er wel een claim is maar (nog) geen duidelijke uitspraak:
Desalniettemin is bijna 1 op de 4 nummers geen volledig originele compositie. Marco Borsato, de grote winnaar van onze voorgaande twee jaarlijsten, heeft plaats moeten maken voor de familie Hazes en Mika. Beiden hebben drie noteringen.
Hoog tijd voor het overzicht. Achter iedere nummer staat tussen haakjes de originele positie in de Top40 jaarlijst. De lijst is samengesteld aan de hand van de singleverkopen van de Free Record Shop Holding (FRS, Van Leest en Fame):
De onoriginele Top 24 van 2007
Bron: Second Hand Songs, Wikipedia, Coverinfo.
Ga terug naar de Homepage
zaterdag 22 december 2007
De Avond - een aanvulling op de Jaarlijsten
De in 2002 overleden tekstschrijver Lennaert Nijgh schrijft De Avond voor Anja Bak op het punt dat zij zijn tweede vrouw gaat worden (Astrid Nijgh is zijn eerste vrouw). Het lied kwam op de lp In de uren van de middag van Rob de Nijs, maar viel toen niet op.
Boudewijn de Groot, vriend van Nijgh, neemt De Avond oorspronkelijk op voor Anja, die na haar scheiding van Nijgh trouwt met De Groot. Maar de zanger is niet van plan het lied officieel uit te brengen.
Tijdens een etentje vindt Anja onder haar servet een cd met daarop de opname van De Avond, speciaal en exclusief voor haar opgenomen.
Anja vindt het prachtig en dringt er bij Boudewijn op aan het nummer toch te gebruiken voor zijn nieuwe album Een Nieuwe Herfst uit 1996. Na enig aarzelen gaat Boudewijn uiteindelijk overstag.
Hoewel het nummer na de release als CD-single niets doet en op de radio nauwelijks gedraaid wordt, groeit het tijdens optredens uit tot een onbetwist hoogtepunt.
In 2005 wordt het door de luisteraars van Radio 2 zelfs gekozen tot favoriet in de Top 2000.
Met dank aan Michel van www.platenkast.web-log.nl
Ga terug naar de Homepage
dinsdag 18 december 2007
Jaarlijsten (deel 2)
Afgelopen maandag werd de Top 2000 van Radio 2 bekendgemaakt. Hoog tijd voor deel 2 van ons onderzoek naar de jaarlijsten.
We volgen het gebruikelijke recept: wat gebeurt er als je de originele versies weglaat uit de eerste 500?
Laten we alle originelen uit de eerste 500 weg dan blijven 67 nummers over die óf een cover zijn óf geïnspireerd op een ander nummer. Dat zijn 13 nummers meer dan de lijst van Veronica.
Ook in deze lijst is Marco Borsato wederom de grote winnaar met 3 covers. De oudste cover is van The Animals die zich met House of the rising sun lieten inspireren door een volkslied uit de zeventiende eeuw.
De jaren zestig en zeventig waren een grote bron van inspiratie. Vierenzestig procent van onze lijst is gebaseerd op een nummer uit deze periode. De jaren zestig winnen met 26 nummers tegenover 17 uit de jaren zeventig.
Verrassend genoeg zien we ook vier composities waarvan zowel het origineel als de coverversie in de eerste 500 staan:
Genoeg geanalyseerd, op naar het overzicht. Achter iedere nummer staat tussen haakjes de originele positie in de Top 2000:
Radio 2's onoriginele Top 67 allertijden
Bron: Second Hand Songs, Wikipedia.
(123). Herbewerking van Ramses Shaffy & Liesbeth List uit 1978.
Ook zo benieuwd of de muziekindustrie tegenwoordig anders in elkaar zit? Aan het eind van dit jaar bekijken we de Top40 over 2007.
Ga terug naar de Homepage
zondag 16 december 2007
Antwoord: "Van wie is het origineel?"
Het antwoord op het fragment dat we een tijdje geleden plaatsten is...
...Nirvana met Smells like teen spirit.
Het nummer wordt gecoverd door Ituana op de CD Jazz and '90s. Over Ituana is eigenlijk weinig bekend. Wat betreft de bekendste hit van Nirvana uit 1991 kunnen we melden dat het echt een eigen nummer was van het drietal uit Seattle. Toch was er kritiek op het nummer. De melodie zou op More than a feeling (1977) van Boston lijken. Tja, we zetten de riffs eens achter elkaar. Er mag geoordeeld worden.
En het muzikale antwoord van de heren van Nirvana zelf op de gelijkenis tussen de twee nummers, kun je zien in hun eigen mix.
Ga terug naar de Homepage
zaterdag 15 december 2007
Jaarlijsten (deel 1)
Nu de laatste dagen van het jaar aanbreken, worden we traditioneel overspoeld met jaarlijsten en overzichten van de beste nummers allertijden. Zo zendt Veronica momenteel de Top 1000 allertijden uit en Radio 2 begint a.s. maandag aan de jaarlijkse Top 2000.
Maar wat gebeurt er als je de originele versies weglaat? Vandaag bekijken we de eerste 500 nummers van Veronica's Top 1000 allertijden en presenteren een alternatieve lijst. 
Laten we alle originelen uit de eerste 500 weg dan blijven er 54 nummers over die ofwel een cover zijn of geinspireerd op een ander nummer. Zodoende komen wij tot Veronica's onoriginele Top54 allertijden.
Het zal niemand verbazen dat Marco Borsato in deze lijst met 5 covers de grote winnaar is. UB40 heeft de oudste cover (uit 1785) en opvallend genoeg bevat de top 100 vele malen minder cover versies dan de nummers 200 t/m 500.
Op naar het overzicht. Achter iedere nummer staat tussen haakjes de originele positie in de Veronica lijst:
Veronica's onoriginele Top54 allertijden
Bron: Second Hand Songs, Wikipedia.
Zie artikel.
Zie artikel.
De komende week bekijken we de eerste 500 nummers uit de Top 2000 van Radio 2.
Ga terug naar de Homepage
dinsdag 11 december 2007
Stille Nacht, Heilige Nacht
In tegenstelling tot sinterklaasliedjes heeft kerst voor ons Nederlanders geen hoog meezinggehalte. Toch zijn er uitzonderingen zoals Stille Nacht, Heilige Nacht, wereldwijd een van de meest populaire kerstliedjes en in meer dan 300 talen vertaald. Maar waar komt deze traditionele kerstkraker nu precies vandaan?
Oorsprong
Stille Nacht is in 1816 ontstaan als een gedicht van Joseph Mohr. Twee jaar later op 24 december 1818 overhandigt Mohr, inmiddels pastor van de Sankt Nikolaus parochie in Oberndorf (nabij Salzburg in Oostenrijk), zijn gedicht aan de organist Franz Xaber Gruber. Hij vraagt hem een melodie te schrijven voor twee solo stemmen en een koor met begeleiding van een gitaar. Gruber gaat aan de slag en diezelfde avond wordt stille nacht tijdens de kerstviering voor het eerst uitgevoerd. Mohr en Gruber zingen onder begeleiding van Mohrs gitaarspel.
De reden waarom specifiek voor een gitaar in plaats van een orgel is gekozen, blijft een mysterie. Er doen veel romantische verhalen de ronde. Het meest voorkomende verhaal stelt dat de kerkorgel kapot was omdat muizen van de balg hadden gegeten.
Verspreiding
Stille Nacht blijft na het debuut een aantal jaren in Oberndorf totdat orgelbouwer Karl Mauracher het lied rond 1824/1825 meeneemt naar Tirol. Daar komt het in handen van de familie Strasser die ook als koor optreedt. Zij reizen met het lied jaarmarkten en tentoonstellingen af waardoor Stille Nacht steeds populairder wordt. Een ander familiekoor uit Tirol, de familie Rainer, zingt het lied in 1839 in New York. Op deze wijze verspreidt het zich langzaam over Amerika en Europa. Zo ook in Nederland.
Nederland
De Nederlandse variant heeft verschillende teksten. De belangrijkste oorzaak hiervan is het geloof. De oorspronkelijke versie is een typisch Rooms kerstlied. De Nederlandse Katholieke versie is dan ook een letterlijke vertaling hiervan maar dat was niets voor de Protestanten. Zodoende schreef J. IJserinkhuijsen rond 1900 voor zijn Evangelisch-Luthers zangkoor een aangepaste versie waarvan de tekst op de eerste regel na weinig gemeen heeft met het Oostenrijkse origineel.
Oberndorf
Door het wereldwijde succes van Stille Nacht staat Oberndorf voorgoed op de kaart. De Sankt Nikolaus Kerk is na overstromingen afgebroken, maar op dezelfde plek staat sinds 1937 de Stille Nacht-kapel. Oberndorf is nu een trekpleister voor pelgrims en journalisten die altijd nog geïnteresseerd zijn in de oorsprong van het lied.
Elk jaar komen op 24 december duizenden mensen uit de hele wereld naar de kapel om deel te nemen aan de herdenkingsdienst te ere van Gruber en Mohr. Deze gebeurtenis kun je ook dit jaar via een webcam live volgen.
Musical Original wenst je een fijne kerst toe.
Bron: stillenacht, Wikipedia, Katholiek Nederland, Dick Wursten.
Ga terug naar de Homepage
vrijdag 7 december 2007
Don’t judge a song by its cover (deel 4)
Amy Winehouse gaat door een diep dal, zoveel is duidelijk. Een groot deel van de muziekminnende gemeenschap vraagt zich af waarom de Britse zangeres in godsnaam haar talent zo verkwist en moet het doen met vage optredens van Winehouse en haar albums Frank en Back to Black.
Op die laatste plaat uit 2006 staat het nummer Will you still love me tomorrow, opgenomen voor de film Bridget Jones: The Edge of Reason in 2004.
Still
Hoewel Winehouse de meeste van haar nummers zelf schrijft is dit een cover. Gerry Goffin en Carole King, het echtpaar dat ook ondermeer Natural Woman voor Aretha Franklin schreef, zijn de auteurs van Will you love me tomorrow. Het nummer is in verschillende versies door artiesten als de Shirelles en Smokey Robinson opgenomen. Roberta Flack voegt in 1972 als eerste het woordje "still" toe aan het nummer en wijkt daarmee iets af van de oorspronkelijke songtekst.
Van Flack naar Fugees
Voor Flack is dat niet haar eerste cover. Killing me softly with his song wordt in 1973 met haar stem een wereldhit. Het nummer is oorspronkelijk van de Amerikaanse Lori Lieberman die het gedicht Killing me softly with his blues schrijft na het zien van een concert van Don McLean. De compositie is van Charles Fox en Norman Gimbel. In de jaren negentig zorgt het drietal van The Fugees voor een grote comeback van het zwijmellied.
Opgedroogde tranen
Fugees-zangeres Lauren Hill geeft later toe moeite te hebben met het grote succes en het gevoel geleefd te worden. Dat lijkt ook te gelden voor Winehouse. Maar waar Hill zich richt op haar gezin en nauwelijks nog in de schijnwerpers staat, lopen de fotografen de depressieve Winehouse voor de voet om op elk onmogelijk tijdstip haar te portretteren. Laten we hopen dat ze haar belofte in 2008 de studio in te gaan voor nieuw materiaal waarmaakt.
Tears dry on their own
Als de tranen opgedroogd zijn vanwege de afwezigheid van echtgenoot Blake Fielder-Civil of wanneer hij terugkeert uit het gevang, hopen we ook Amy Winehouse weer in levende lijve te zien zoals hier met haar Tears dry on their own:
Uh, en dat nummer is wat betreft de muziek overigens gebaseerd op Ain't no mountain high enough, als eerste gezongen door Marvin Gaye en Tammi Terrell. Vergelijk het maar eens met Winehouse' studioversie.
Ga terug naar de Homepage
zaterdag 1 december 2007
Van wie is het origineel?
Een leuk tussendoortje. Beluister het volgende fragment (even klikken op 'lees verder'). Een jazzy nummer, maar van wie is het origineel?
We lezen graag in een reactie van wie jij denkt dat het origineel is. Binnenkort geven we natuurlijk op dit blog het antwoord.
Ga terug naar de Homepage
woensdag 28 november 2007
Shut up on a Blue Monday
Hoe kom je van Rihanna via New Order naar Donna Summer en Kraftwerk? Het is makkelijker dan je denkt. Een korte tijdreis van 2007 terug naar 1975. Bron: De Morgen, Wikipedia
Momenteel vind je Rihanna in de hitlijsten met Please don't stop the music, een nummer gebaseerd op een sample van Michael Jacksons Wanna be startin' something. Samplen doet Rihanna graag. Eerder vond ze voor het nummer SOS inspiratie in Soft Cells Tainted Love en ook de single Shut up and drive maakt van hetzelfde principe handig gebruik.
Shut up and drive is namelijk deels gebaseerd op een sample van Orgy. Deze Amerikaanse rock/synth band breekt in 1998 door met hun rock (cover)versie van Blue Monday waarvan het origineel weer toebehoort aan New Order uit 1983.
Hoe dit alles perfect bij elkaar past, kun je in onderstaande video bekijken.
Rihanna vs Orgy vs New Order
Maar er is meer...
Hoewel de video afsluit met de mededeling dat zowel New Order als Orgy geen credits voor Rihanna's versie ontvangen, is ook het nummer van New Order niet helemaal origineel. Bernard Sumner, de zanger van New Order, geeft namelijk toe dat Blue Monday zijn roots weer uit vier andere nummers haalde. Een kort overzicht:
De een minuut durende oorsprong van Blue Monday is hieronder beluisteren:
Ga terug naar de Homepage
maandag 26 november 2007
Cutting Mika
Om Mika, de klassiek opgeleide muzikant uit Beiroet, kan tegenwoordig niemand meer heen. Het is bekend dat zijn muziek een veelzijdige mix aan invloeden van o.a. Freddy Mercury, Scissor Sisters, Elton John en George Michael bevat.
Dat deze mix verwarrend kan zijn, blijkt uit diverse Franse Forums en Youtube waar een video circuleert die Mika van plagiaat beticht. Het gaat daarbij om Mika's Relax (take it easy) versus de discohit Spacer van Sheila B and Devotion uit 1979. Dit nummer, geschreven door Bernard Edwards en Nile Rodgers van Chic, werd in 2000 al eerder succesvol hergebruikt in de vorm van Alcazars Crying at the Discothèque.
Mika vs Sheila B and devotion
Alhoewel de zang erg goed bij de muziek past, hoor je duidelijk dat Mika's versie bewerkt is. Naast een verhoogd tempo en extra ingelaste pauzes bevat het een verknipte volgorde van de songtekst om het geheel passend te krijgen. Wat mij betreft dan ook eerder een goede mashup dan een duidelijke match met het origineel.
Maar waar rook is, is vuur. Relax (take it easy) is inderdaad geen volledig originele compositie. Het vindt zijn oorsprong alleen niet in Spacer maar in Cutting Crew's (I just) Died in your arms uit 1986. Deze Engelse band wordt dan ook correct vermeld in Mika's credits. In onderstaand fragment een korte vergelijking tussen Cutting Crew en Mika.
Ga terug naar de Homepage
zondag 25 november 2007
Do it, Suni
Zoek even naar Timbaland en de Finse muzikant Janne Suni op het internet en je komt al snel terecht bij de discussie over het nummer Do it, wereldbekend gemaakt door Nelly Furtado. Het was een stressvol jaar voor Suni. Eind 2006 verschenen berichten op het internet dat hij de originele compositie maakte van Furtado's hit en dat Timbaland de muziek van hem jatte. Die verhalen verschenen op verschillende forums en zorgde, gewild of ongewild, voor behoorlijk wat tumult rond Suni's persoon. Vergelijk zelf eerst het 'origineel' Acidjazzed Evening met de versie van Furtado.
Credits
Jazeker, de twee nummers komen overeen en er was dan ook veel te doen over deze zaak. Lees maar eens de artikelen op wikipedia en het stuk van Chris Abbott.
Je zou verwachten dat Timbaland op z'n minst wat credits in woorden over heeft voor de Fin. Helaas, daarvan is weinig te merken in een interview met de Amerikaan.
Afloop
Maar hoe liep het nou precies af? Na wat speurwerk, blijft dat toch vaag. Janne Suni zelf zegt dat de Acidjazzed Evenening controversie voor hem is afgesloten en laat alleen als antwoord hierop zijn versie nog maar eens horen.
Wie wel de officiële afloop weet, mag het zeggen. Wij geven in ieder geval graag credits aan Suni door te verwijzen naar zijn Myspace pagina. Opdat hij de volgende keer zelf zijn compositie wereldbekend maakt. Do it, Suni.
Lees ook het artikel over Mashups met daarin een dubieuze bijrol voor Timbaland.
Ga terug naar de Homepage
vrijdag 23 november 2007
Van Chopin naar de Caraïben
Wat van ver komt is goed, wordt vaak gezegd. Westerse muzikanten combineren hun eigen 'roots' bijvoorbeeld met latin. Het omgekeerde gebeurt ook. Zo is de Antilliaanse muziek een mix van ritmes en muziek uit Afrika, de omringende landen, zoals Cuba én Europa. Vooral de mazurka's en walsen zijn belangrijk.
Mazurka
De mazurka is een dans in driekwartsmaat met een extra nadruk op de tweede of derde tel (niet op de eerste tel). Het is niet helemaal duidelijk, maar volgens de meeste bronnen stamt de mazurka af van de Mazur, een Slavische dans uit de Poolse provincie Mazurië (bron: wikipedia). De Pools-Franse Frédérique Chopin (1810-1849) componeerde onder andere veel mazurka's.
Chopin
De mazurka's en walsen van Chopin, het laatste deel van zijn leven wonend in Parijs, drongen door tot de Antillen. Het is zeer waarschijnlijk Jules Blasini (1847-1887), die studeerde aan het conservatorium van Parijs, geweest die de partituren van Chopin meenam naar Curaçao. In deze tijd, midden negentiende eeuw, werd op Curaçao de Europese dansmuziek populair: de walsen, de mazurka's en de polka's (bron: books.caribseek.com). Lees bijvoorbeeld de briefwisseling uit die tijd over de Polka Los Freneticos
Van Chopin naar Calister en Corsen
De relatie tussen Chopin en de Antiliaanse muziek inspireerde Jan Brokken tot het schrijven van zijn boek: Waarom elf Antillianen knielden voor het hart van Chopin (2005). De titel verwijst naar de aanwezigheid van Antillianen bij de herdenking in Warschau van de 150ste sterfdag van Chopin in 1999. In zijn boek komen de belangrijkste Antiliaanse componisten voorbij, waaronder Joseph Sickman Corsen, de betovergrootvader van pianist Randal Corsen (1972). Hij schreef op zijn beurt in 1999 samen met zangeres Izaline Calister de Mazurka Erotika. De relatie tussen Chopin en de Antilliaanse muziek van nu? Bekijk hier Vladimir Horowitz die een mazurka van Chopin speelt en luister eens naar de Mazurka van Calister en Corsen (helaas (nog) niet hier te beluisteren).
Meer weten?
Meer weten over de klassieke Curaçaose muziek? Lees ook: R. Boskaljon, “Honderd jaar muziekleven” (1958), Edgar Palm: “Muziek en musici van de Nederlandse Antillen” (1978) en Robert Rojer "Een muzikale wandeling van Chopin naar de Curaçaose dansa" (1990).
Lees ook hoe klassiek pop ontmoet in Classic FM toont roots popmuziek.
Ga terug naar de Homepage
donderdag 15 november 2007
Classic FM toont roots popmuziek
Op vrijdag 16 november laat Classic FM horen op welke manieren klassiek en pop elkaar ontmoeten. Hoewel klassiek en pop op het eerste gehoor niet zoveel met elkaar te maken lijken te hebben, beschikken veel bekende pophits over klassieke ‘roots’.
Tijdens Classic FM goes Pop laat het station horen dat Sting zijn inspiratie voor zijn hit Russians vond bij Lieutenant Kije van Prokofjev. Dat Could It Be Magic onder andere bekend van Donna Summer, eigenlijk werd geschreven door Chopin. Dat de hit All By Myself van Eric Carmen rechtstreeks ontleend is aan het 2e Pianoconcert van Rachmaninov. En dat we de groote hit van Elvis It's now or never eigenlijk beter kennen als O Sole Mio.
Maar het omgekeerde komt ook voor. Classic FM laat voorbeelden horen van artiesten als Nigel Kennedy die The Doors omtovert tot klassieke muziek en mezzo-sopraan Anne Sofie von Otter die ABBA vertolkt.
Bekijk de complete playlist van vrijdag 16 november.
Bron: Classic FM
Ga terug naar de Homepage
woensdag 14 november 2007
Commercial tunes - deel 1
Reclame en muziek zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Uit onderzoek van drs. Thijno Kramer blijkt dat wanneer we deze muziek waarderen, we de commercial ook sneller leuker vinden:
Commercials worden beter onthouden naarmate deze hoger worden gewaardeerd. Een hoge waardering voor de muziek in de commercial heeft een direct positief effect op de likeability van de commercial.
Bron: mediaonderzoek.nl:
Herkenning is daarbij een belangrijk element en muziek zorgt er voor dat je de reclame onthoudt. Maar ook in commercials is niet altijd alles origineel. In deze nieuwe rubriek zetten we de reclameversie tegenover het origineel of belichten we de herkomst van het gebruikte origineel.
Vandaag de reclame van KPN Sluit je aan waarbij het aansluiten van de mensen zichtbaar wordt gemaakt door een menselijke ketting. Het is een vrolijke samba versie gebaseerd op het nummer connected van het Britse Stereo MC's uit 1992. Bron: KPN
Oordeel zelf:
KPN – Sluit je aan
Stereo MC's - Connected
En als we het dan toch over origineel hebben, Connected is op zijn beurt weer gebaseerd op een sample van Jimmy Bo Horne's Let me be your lover uit 1978.
Jimmy Bo Horne - Let me be your lover
Ben je zelf op zoek naar de muziek die in een bepaalde commercial wordt gebruikt? Kijk dan eens bij STER.
Ga terug naar de Homepage
zondag 11 november 2007
Tulpen uit Amsterdam
Dit weekend stond er een merkwaardig artikel in de Telegraaf:
Belg Jean is onze HELD!
AMSTERDAM - Het moet niet gekker worden: ONS liedje 'Tulpen uit Amsterdam' is geschreven door een Belg! Dertig jaar lang leefde hij aardig van de royalties, vertelt Jean Walter aan Het Laatste Nieuws. 'Al ben ik daar niet rijk van geworden', zegt de Belg bescheiden.
Dat Walter er niet rijk van is geworden, kan ik goed begrijpen want het lied is helemaal niet van hem afkomstig. Het artikel is verzonnen en dient waarschijnlijk ter promotie van het afscheidsconcert van Walter op 19 november.
De originele versie van Tulpen uit Amsterdam komt uit Duitsland met als titel Tulpen aus Amsterdam. Het werd in 1956 geschreven door Ralf Arnie (schuilnaam van componist/tekstschrijver Dieter Rasch) en Klaus Gunther Neumann. Het idee voor het lied ontstond in 1953 toen Neumann na zijn optreden in het Tuschinski theater de bollenvelden bezocht.
Bron: The Originals, Flickr
Tulpen aus Amsterdam is wereldwijd door vele artiesten gecoverd en in Nederland vooral bekend door de vertolking van Herman Emmink uit 1957 en de Duitstalige versie van Mieke Telkamp uit 1959. Emminks verhaal over het ontstaan van Tulpen uit Amsterdam kun je hier beluisteren.
Terug naar de Belg Jean Walter. In 1957 publiceerde hij zijn cover van Tulpen aus Amsterdam en dat is meteen de enige connectie met het artikel uit de Telegraaf. Hij is een van de vele vertolkers maar zeker niet de bedenker van het origineel. Voor wie toch naar het afscheidsconcert van Walter wil gaan, een laatste quote uit de Telegraaf:
Kom Jean Walter, de grootste PR-baas van Amsterdam, uitzwaaien! Kaarten te bestellen bij 0032-32486343. Sint-Niklaas is maar 1 uur en 40 minuten rijden en ligt vlakbij Antwerpen. Kom op Amsterdammers!
Inderdaad, promotie ...
Ga terug naar de Homepage
Abonneren op:
Posts (Atom)